![](https://comesanamn.cluster011.ovh.net/wp/wp-content/uploads/2009/12/Carmen-Bello-Cangas-09-721510-212x300.jpg)
![](https://comesanamn.cluster011.ovh.net/wp/wp-content/uploads/2009/12/Alexandre-Lago-Cangas-09-724505-205x300.jpg)
Sandra en «el Belarmino». Foto: Cristóbal Ferradás
Esta viguesa se inició en Castrelos en la carrera escolar «Castro-San Miguel», carrera pensada para fomentar la práctica del atletismo. Curiosamente, la directora técnica de esta prueba es la entrenadora de Sandra, Oliva Román.
Tocaban cambios, coma de cando en cando, coma noutras moitas veces. E coma todas as veces, co material preciso encamiñeime cara ao punto de encontro; a casetiña con puntóns a xeito de percheiro; un improvisado vestiario compartido con asiduos e ocasionais; táboa sobre táboa proporciona un teito relativamente eficaz, pero imprescindible.
En cuestión de roupa, hai unha de quita e despois pon; coma rito condicionante da rendabilidade e calidade das voltas, do tempo . E como eran cambios, desprenderse da vestimenta inicial permanecendo coa indispensable viña sendo actitude prioritaria, quizais para sentir a coherencia, absurda?, de que levas a indumentaria axeitada ao adestramento.
E seguindo ritos, cologuei a roupa de quita metida nunha bolsa, saudando a unha xove parella sentada no banco da casetiña. Alá fun; comecei o meu correr cumpridor absorbida por un crono, por unha distancia, teimando nas sensacións, preocupándome polo cambio seguinte, qué diría o meu corpo. Así foron transcorrendo un tras outro; lento, rápido…Á fin pensei que tampouco resultaran tan malos coma previamente supoñía e respirei co alivio de poder volver xa á roupa de pon. A xove parella xa levantara, non sei en que momento decidiron marchar. Fun cara aos percheiros e os ollos golpeáronme; tardei en reaccionar e asumir a obviedade; xa non había bolsa nin roupa. Todo aquilo que me acompañara nun adestramento máis desaparecera de min, e tiven a certeza de que había ser para sempre. Con todo, preguntei escoitando as respostas temidas e sabidas: ninguén veu nada.
Pensei e pronunciei a palabra temida «roubáronme» e un desequilibrio emocional situouse no espazo , involuntariamente. Fixen reconto e sentín mágoa pola roupa de quita, agora perdida, e máis que mágoa foi a raiba, e máis que a raiba foi o fracaso. O saber que alá se foron anos e anos de fe, de presentir que Castrelos era un chisco teu, meu, noso…daqueles que lles dan voltas día a día . Alá fuxiu a inmunidade crida, a seguranza nun acordo tácito entre Castrelos e os asiduos ou ocasionais que o percorremos. Era mentira, algo e alguén matou o rito da roupa de quita e pon, agora consideraremos a roupa de pon, sen quita…porque se non onde se pon?.
O preludio a este escrito sitúase noutros días, nuns paus atravesados que prestaban un servizo desinteresado xunto con outros aparellos que lle naceron a Castrelos e que agradecidos son. Eles despareceron e non se sabe que outros servizos andan a prestar.
Aquí queda pois un requiem de paus e roupa e unha palabra máis no vocabulario ritual de adestramento «roubo». e que ben aproveitado sexa o roubado.
(Sandra y su entrenadora en Cangas. Foto Cristóbal Ferradás)