Eu contestei que mal me fora, que saíu unha mala carreira.
-Non sempre se gana,a veces tamén se perde. -dicía el.
Pero eu nada perdín, sempre gañas algo ou a alguén.
– Non perdín,gañei ás que quedaron detrás miña.
– E se quedas de última?
-Pois gañas a todas aquelas que non correron, gañas o posto último.
Non quedou moi convencido pero as palabras estiveron aí.
E elas deron en teimar valores e conceptos, na relatividade e interpretación de feitos e cousas.
Eis:
O atletismo é na súa esencia un deporte individual, a loita e a rivalidade realízanse e residen nun mesmo. Detrás dunha liña de saída, agardando o estrondo da pistola, sitúanse corpos coa ansia de correr o máis rápido posible, uns chegarán antes, outros máis despois e algúns e moitos outros aínda máis despois. Para facer un podium en tres, é preciso ter tres, pero máis grande ha ser o tres cantos máis números o acompañen, ou cánto máis valor veña dado entre distancia e tempo. Parte do atletismo aposta pola matemática: números, sumas, restas…a outra parte insasible pero imprescindiblemente presente responde a un compoñente de valores, intencións e metas. A dualidade resólvese na consideración relativa e subxectiva de números e postos. E os valores engadidos son certamente os que fan grande este deporte. Ás veces na escala de valores un 1 pouco significa e satisface, outras pola contra un non 1 pode representar un grande premio.
Na competición todos levamos os mesmos deberes e dereitos a afacernos co posto primeiro, non existe fórmula nin precedente que garanta a vitoria certa: participamos, corremos e a suposta superioridade pode devir en mentira, porque non vén sendo verdade ata atravesar a liña de meta, e é preciso loitala, non hai postos reservados nin previamente concedidos. Abandonar a competición por non ir cumprindo as perspectivas iniciais pode ser definido como un acto fácil e covarde, e mesmo como desestimar aos rivais. Só é preciso asumir e asumirse, e tirar das circunstancias a aprendizaxe que poida remediarnos na vindeira competición. O sabor vacío do abandono quizáis resulte máis amargo queraiba da decepción dun resultado, da sensación de relativo fracaso.
