Monthly Archives: agosto 2010

A ganar en mujeres y puntuar en hombres

      El Comesaña Sporting Club se presentará el próximo día 5 de septiembre en Valdeorras, en concreto en el Concello de Petín, con la intención de sumar un título más en mujeres y puntuar por primera vez en hombres en un Cto. Gallego de Medio Maratón. En mujeres serán de la partida: Yolanda Gutiérrez, Patricia Mendes Pereira, la incombustible Soledad Castro, Mercedes Gómez, Montserrat Carreira, Carmen Penas, Victoria Fernández y Amalia Dopazo, con ellas se espera conseguir un nuevo título gallego por equipos…. e individual también.
      Con los hombres las aspiraciones son mucho más modestas, pero es un paso adelante, pues el completar equipo en hombres en un Cto. Gallego absoluto por parte de este decano club del atletismo gallego es algo que ya ni recordamos, por lo tanto es un paso adelante, serán ellos: Serafín Costas, Miguel Ángel Costas, Yago Lago y Ramón Vilanova, puntuar es su objetivo.
      La prueba por su trazado no es para «hacer marca», pero vistoso si que será, el circuito bordea el río Sil, con preciosas vistas, tan es así que seguro que algún participante se parará en el mirador que se encuentra en pleno circuito. Por lo que respecta al tiempo meteorológico se espera sean sobre 12 ºC, claro que esto a estas alturas es aventurar mucho, ya se sabe que del tiempo solo se sabe lo que ya pasó.

En Noia ganan Manuel Ángel Penas y Marta Fernández, con Mª Yolanda Gutiérrez de segunda

      Con una inscripción de 178 atletas, siendo 153 los participantes, y con 148 los llegados a meta, se celebró en un caluroso día 21 de agosto de 2010 en Noia la 14ª Carrera pedrestre Popular de Noia, organizada por el Club Atletismo Noia, carrera del calendario de la FGA abierta a no federados.

      Tuvo en Manuel Ángel Pénas, el arzuáno del CCM Brooks Unión Guadalajara un claro vencedor de estos diez kilómetros, no homologados pero si bien medidos, en 30’23», seguido de Manuel Hurtado en 31’07», del Ourense Atletismo Academia Postal, en tercera posición entraba el lituano hace años afincado en Galicia de la Sociedad Gimnástica de Pontevedra, Robertas Geralavicius, en 32’25», 4º fue el triatleta del mismo club Óscar Vicente en 32’47» y 5º el actual campeón de Galicia de campo a través Rubén Castro, del Ourense Atletismo Academia Postal, en 32’512.
      En la parcela femenina Marta Fernández, se impuso a su compañera de equipo Mª Yolanda Gutiérrez, bien cierto es que ésta fue los primeros siete kilómetros en cabeza de la prueba, Marta salió más comedida y al final se impuso por 13″ a Yoli. Las atletas del Comesaña Sporting Club realizaron respectivamente 36’32» y 36’45». Ya a una distancia considerable, en tercera posición entraba la ferrolana del la Sociedad Gimnástica de Pontevedra Paula Mayobre, en 37’30», cuarta era la montañesa del Corrales de Buelna, Azára García de los Salmones en 38’25», mientras la ferrolana del Puerto de Alicante Rocío Rodríguez era la 5ª con un tiempo de 39’07».
      De 9ª femenina con 49’12» entró la otra atleta del Comesaña participante en esta prueba, nuestra atleta de Vimianzo, Victoria  Fernández García.
Las fotos son del cross corto la de Yoli y del largo la de Victoria, de Tito y Viky respectivamente

Conozcamos un poco más de Sandra

     Tratamos de conocer mejor a nuestra «Rubia de Oro», Sandra Mosquera Losada, en una breve charla.
   ¿Qué aficiones tienes?: Me gusta leer, quedar con los amigos, ir de compras y pasar el rato con la familia.
   De los amigos ¿qué es lo que más valoras: Pues la sinceridad.
   Por dónde sueles ir de compras: Por el centro comercial Gran Vía que está cerca de mi casa y el centro de Vigo, la calle del Príncipe sobre todo.
   ¿Eres algo obsesiva con la ropa?: Me gusta la ropa, ir bien vestida y comprar las cosas que me gustan, pero no lo considero una obsesión, si algún mes no puedo ir de compras tampoco lo echo de menos.
   ¿Qué es lo que realmente echas de menos?: Echo de menos pasar el rato con la familia, pero eso lo hago habitualmente para no echarlo de menos.
   ¿Prescindirías de ir a un encuentro internacional si durase entre viaje y competición un mes?: No, para mi competir es lo más importante y si me seleccionan para asistir con la selección y estoy bien me gusta ir y hacerlo bien, en ese caso me da igual pasarlo lejos de casa.
   ¿Sabes de muchos casos en los que un atleta ha sido seleccionado y ha renunciado por baja forma?: Sí conozco a gente que si no está bien para competir en la prueba en la que ha sido seleccionado no asiste, pero me parece lógico.
   Entonces ¿cómo valoras las declaraciones de Sergio Sánchez después del Europeo?: Pues, como el dijo, había hablado con la federación para renunciar a su participación por estar en baja forma, yo desconozco lo que ha ocurrido, pero tampoco me parece una buena forma de actuar retirarse por ese motivo.
   ¿Has experimentado la dureza de llegar detrás de gente que de antemano pensabas que no te deberían ganar?: Sí, muchas veces me ha ganado gente que hasta entonces no me había ganado, pero yo considero que todo el mundo me puede ganar en cualquier momento. Por eso también paso muchos nervios en todas las competiciones, aunque sea una carrera popular, porque pienso que cualquiera me puede ganar en cualquier momento.
   Dentro del atletismo ¿cual es tu prueba preferida?: El 1.500 m.
En el campeonato de Europa del 1.500 femenino, ¿quién pensabas que iba a ganarlo?: Quería que ganara una española, Natalia tenía muchas opciones pero sabía que Nuria estaba muy bien por las marcas que había hecho durante la temporada. Lo que sabía es que una española iba a llevarse el oro.

   En las competiciones de atletismo ¿qué pruebas son las que más te gustan además de las carreras?: Me gusta ver la altura , la pértiga femenina , la longitud y el triple de hombres.

¿Te relacionas con atletas que no sean de carreras?:Con atletas de mi categoría sí, porque viajamos a las competiciones internacionales todos juntos. Incluso paso más tiempo con estos atletas que con los de las carreras, no sé porqué…

   Se suele decir que entre los entrenadores de atletismo hay muy malos rollos y por lo tanto entre sus grupos de entrenamiento, ¿Qué opinas de eso?: Pues yo veo que en la zona donde entreno, Vigo, algunos grupos están desplazados por otros y que sus atletas no se hablan ni se relacionan entre ellos.
   ¿Será motivado por la idiosincrasia del atletismo o crees que pasa en otros deportes?: En mi carrera me relaciono con gente de muchos deportes diferentes y ellos me hablan de que pasa lo mismo en todos los deportes.

   Estas estudiando educación física, ¿Cómo te ves cuando termines los estudios?: Me falta este año para terminar la carrera y después aún no tengo pensado lo que voy a hacer, tengo varias opciones y no se cual escoger.

   ¿Eso quiere decir que compaginas bien los entrenamientos con los estudios?: Sí, los compagino muy bien, pero al tener que desplazarme a Pontevedra todos los días me ocupa mucho tiempo, pero la verdad, es que hay tiempo para todo, si quieres puedes.

   ¿Te ves arriesgando a hacerte un hueco en el atletismo profesional?: Sí, mi objetivo en un futuro será ese.

   ¿Quién puede ser un ejemplo de atleta profesional en el cual mirarte?: A mi me gusta Natalia Rodríguez, pero no creo que me pueda mirar en lo que ella está consiguiendo, porque llegar ahí es muy difícil.

   Hay mucha gente que compite continuamente y hay otra gente como es tu caso que compite esporádicamente: Yo no te puedo responder a eso, yo compito cuando me manda Oliva.

   Sin decir nombres,¿ has conocido algún caso del llamado “atleta quemado”: He visto a muchas niñas que competían conmigo de pequeñas y corrían muchísimo y que después lo han dejado o ya no corren tanto.

   A quién ves con futuro en el atletismo gallego: A Marta Fernández, es mi compañera de entrenos y mi amiga, veo que trabaja mucho y que llegará lejos, o por lo menos eso espero porque siempre quise seguir sus pasos.
   Llevas con ella un cierto paralelismo en tu trayectoria atlética, ¿piensas dedicarte profesionalmente al atletismo como lo está intentando ella?: Me gustaría mucho, porque además sé que nos ayudaríamos mucho mutuamente como hacemos siempre, y con una compañera así al lado siempre es más fácil que si estás tú sola.
   Además de Marta y tú, el Comesaña cuenta con atletas de la talla de Soledad Castro, Yolanda Gutiérrez, Patricia Pereira… ¿Cómo ves la próxima temporada en el Campeonato de España de Campo a Través? Lo veo muy bien porque el año pasado ya fuimos cuartas y este año sabiendo lo que podemos hacer, estaremos pensando en subir al podium, y yo creo que lo vamos a conseguir.
   ¿Ves una posible continuidad en las atletas más jóvenes?: Creo que hay poca gente que quiera dedicarse al atletismo y entrenar cada día, este deporte es muy duro y no veo muchas niñas dispuestas. Claro que veo gente que entrena conmigo con muchas posibilidades que si entrenan estoy segura que lo van a hacer muy bien.
   ¿A qué achacas que en el Comesaña S. C. destaquen más las mujeres que los hombres?: A que la gente va donde hay gente, y los hombres no viene al club porque no hay ningún hombre que destaque, se necesita a algún valiente que arriesgue y si uno viene yo creo que arrastrará a más. Por ejemplo, Sole estuvo muchos años ella sola, hasta que consiguió arrastrar a más atletas a su club.
   Alejándonos del atletismo ¿eres aficionada a la música?: Me gusta escuchar música, pero no lo considero algo de lo que soy aficionada, cuándo voy en el coche me gusta poner la radio y nada más e ir a algún concierto en verano.
   ¿Qué tipo de música te gusta?: El Pop y el Pop-rock.
   Algún grupo o cantante determinado: No, escucho lo que se lleve en ese momento, solo escucho la radio.
   ¿Te gusta ver a televisión?: Me gusta, pero no tengo tempo, sobre todo durante el curso.
   Una actriz y un actor: Me gusta Angelina Jolie, tanto en el cine como en la vida real y de actores no tengo ninguno en particular, me gustan muchos.
   Un libro: Me gustó mucho la saga de Milenium, me gustan los libros de crímenes y misterio.
   Un pintor: Picasso.
   Una prenda de ropa: Supongo que las camisetas, es lo que más tengo.
   Una marca de ropa: New Balance, porque es lo que uso para ir a entrenar y para ir a la facultad por las practicas.
   Un color: El rojo.
   Una comida: Me gusta todo, pero el chocolate es mi vicio.
   Una bebida: Aquí si que sólo me gusta el agua.
   Una pista de atletismo: La pista de Balaídos de Vigo, porque es en la que entreno y en la que más compito, la más importante en mi trayectoria.
   Un hecho deportivo: La descalificación de Natalia Rodríguez después de quedar campeona del mundo en Berlín el año pasado.
   Un político: No soy de política, pero si hay que decir uno me quedo con Obama.
   Un destino: Nueva York
   El mejor recuerdo: Cuando gané mi primer campeonato de España en Ourense, en el Campeonato Juvenil de 1500. Estaba toda mi familia, mis amigas, mi entrenadora y tengo muy buenos recuerdos de ese día.
   El peor recuerdo: Cuando me descalzaron en la final de campeonato de España Juvenil de Pista Cubierta en 1.500 m.
   Una virtud: Soy sincera. Un defecto: Soy muy cabezota.
   Un nombre de hombre: Alfonso, son los dos hombres más importantes en mi vida, mi padre y mi sobrino.
   Un nombre de mujer: Sandra, me gusta mi nombre.
   ¿Valoras mucho el aspecto físico de las personas?: No, lo que más valoro en las personas sobre todo nada más conocerlas es la simpatía que tengan, que me hagan reír.
   ¿El dinero hace la felicidad?: No, pero ayuda.
   ¿Qué opinas de la llamada crisis. Es real o no? Claro que es real, porque se ven muchas familias con problemas. Pero confío en que España pase pronto este bache.
   Tu futuro ¿como lo ves?: No se lo que voy a hacer en el futuro, sólo sé lo que voy a hacer el año que viene, que es acabar el último año de carrera. Después ya veré…
   ¿Consideras que un sueldo de mil euros al mes es suficiente?: Suficiente para vivir es, pero depende como quieras vivir. Para una persona sola creo que es suficiente. Para una familia no lo creo.
   ¿Eres usuaria habitual de las redes sociales?: Sí, estoy en tuenti y en facebook.
   ¿Qué es lo que más valoras de esas redes?: Pues para mi estar en contacto siempre con mis amigas. Aunque las veo poco, puedo hablar con ellas a diario y enterarme de lo que hacen.
   Además del atletismo¿ qué es lo que más compartes con amigos y conocidos?: Pues con mis amigas comparto el gusto por salir de compras y reírnos juntas y cotillear cuando quedamos a tomar café.
   ¿Es el cotilleo el deporte nacional?: Sí, yo creo que todo el mundo tiene momentos en los que se sienta con sus amigos y cotillea de cualquier cosa, es muy entretenido, se puede pasar así una tarde entera.
¿Cómo pasarías mejor una tarde en un museo o de compras en un centro comercial? : De compras en un centro comercial.
   Con el tiempo que llevas haciendo deporte¿ qué le aconsejarías a los niños?: No creo que sea nadie para dar consejos, cada uno tiene que vivir su propia experiencia.
   Te sueles dejar aconsejar: Sí, porque soy muy indecisa pero al final elijo yo.
   ¿Cómo sería para ti un verano ideal?: Pues supongo que haciendo algún viaje a un país que no conozca.
¿Qué es lo que más valoras en esta vida?: La familia.
¿Te ves casada algún día?: Depende de las circunstancias, pero sí que me veo.
   E hijos,¿ cuántos?: Me veo con hijos, pero no sé cuantos. Pocos, claro.
   ¿Sabes que se dice que las atletas después de ser mamás alcanzan mejores resultados?: Sí, lo sé. Pero creo que no será mi caso, nunca se sabe.
   ¿Encauzarías a alguno de tus hijos al atletismo?: Querría que eligieran ellos lo que más le guste hacer.
   Un deseo para la próxima temporada: Poder entrenar sin molestias, no como este año, si entreno bien sé que los resultados van a llegar.
   ¿Te ves compitiendo a los 30 años?: A los 30 sí, porque además ahora se ve que la élite del atletismo español pasa de 30 años, pero de los 35 creo que no.
   Una frase que estés harta de escuchar: A mi abuela decir: “nena, non comes nada”.
   “A quién hace lo que puede no se le puede pedir más”, ¿Estás de acuerdo con esa frase?: Sí, pero si la escucho ahora mismo, pero cuando me la dicen al terminar una carrera no, siempre pienso que podía haber hecho más y me enfado conmigo misma.
   ¿Cómo te gustaría terminar esta charla?: Diciéndole a todos los seguidores del Comesaña Sporting Club que espero darle triunfos al club está temporada.
Fotos de: Damián Barros (Belarmino 04), Cristóbal Ferradás (Pavo 09)

Una Soledad… que ya tiene compañía

Con Soledad Castro comenzamos unha serie de entrevistas a atletas do Comesaña Spoting Club.

Soledad é a atleta que máis tempo leva pertencendo ao noso club, así que con ela inauguramos esta sección de preguntas e respostas.

   Ademáis do atletismo ,que otras afeccions tes?
Pois definiríame como polifacética. Son curiosa de meu, e todo aquilo que signifique crear e aprender sinto que hai que desenvolvelo. Cada vez o campo de acción é máis limitado porque sabes que non hai tempo e as enerxías vanse consumindo pero sigo adiante. Penso que é imposible aburrirse porque sempre hai algo por disfrutar ou contemplar.
Confeso: gústame ler, escribir, tocar o piano e descubrir o mundo da música, igual que inventar o universo das letras, o cine “vello”, a pintura e fotografía. Pasear e disfrutar dunha conversación que alimente, ampliar coñecementos en todas as variables…ser útil en pequenas e grandes cousas. E tamén cito a miña profesión como afección porque nela disfruto os libros, o alumnado e todo aquilo que supón o mundo da educación. Pero tamén confeso que non adiquei tanto tempo, nin tantas enerxías a ningunha actividade como ao atletismo. Penso Que é imposible aburrirse,
   Falando de pintura, tes una amiga pintora, non?
Chámase Fernanda e a súa paixón é botar tardes enteiras pintando. O seu estilo definiríase como realista, moi minucioso e traballado, cousa que agora non se apreza demasiado. Os seus cadros ás veces mesmo semellan fotos pintadas.
   Posiblemente poucas persoas pensen que te poidas adicar a tanta actividade levando os anos que levas no atletismo, sin embargo os teus primeiros contactos deportivos foron co fútbol.Non é así?
Pois así foi. Toda persoa depende das súas circuntancias; as miñas encamiñáronme cara ao fútbol, porque en realidade non tiña contacto con outro deporte, nin a posibilidade de desenvolvelo. Meu pai era porteiro de fútbol, na parroquia todos os rapaces, e rapazas, tiñamos una pelota disposta sempre a rodar. A fin fixemos un equipo feminino que enfrontaba a parroquias e círculos culturais, eu e maila miña irmá fichamos polo Abrente. Gustábame ser porteira ou defensa, a miña irmá era a encargada de meter os goles, e non o facía mal de todo. pero nin equipos nin xogadoras tivemos futuro. Quizais valeu máis socialmente que deportivamente, porque a polémica de muller e fútbol andou entón de boca en boca.
   Que circunstancias te levaron ao atletismo.?
A participación na carreira popular das Pedriña en Tameiga. Un grupo de amigos, decidimos anotarnos e correr. Fun a que máis correu e gañei a carreira, isto emocionoume e decidiume a continuar; buscar a maneira de poder correr para sempre. Creo que xa ía fervendo no sangue a necesidade , e pensó que dunha maneira ou outra o meu destino había ser ser atleta, máis tarde ou menos cedo.
As casualidades e o empeño, remataron por presentarme a Oliva, e dende entón aquí estou , empeñada en seguir e non desprenderme da historia e historias atléticas e honrar o tempo que a adestradora foi invertindo en min.
   En todos estes anos de atletismo levas coñecido a moita xente, e viaxado moito. Que é o que máis valoras de todas esas vivencias?
As súas múltiples facetas para poder enriquecerte, aprender e formarte. Humanamente a xente é unha fonte de recursos que valorar e aprehender; viaxar abre as portas a novas cousas e novos coñecementos; deportivamente a filosofía que se desprende do atletismo, ensina a ser máis grande en moitos aspectos: os fracasos e o éxito son diferentes e vívense de xeito distinto, pero veñen sendo un camiño parello para saber ser máis atleta e máis persoa. Compartir e vivir experiencias comúns é un privilexio que o atletismo outorga. Competir e superarte … Creo que aproveitaría todo e creo que xa non sabería estar sen sentir que son atleta e que me desenvolvo neste mundo e que Oliva estea decíndome cada semana o que debo adestrar. A sensación cansada de esforzo e suor xa vai impregnado en min, e renóvase en cada competición, en cada adestramento, en cada ducha…
   Algún evento que deixase una especial pegada en ti?
Hai moitos. Cada competición é diferente e ofrece vivencias distintas. Sempre queda algo marcado, bo ou malo.Cito unha ocasión en Pontevedra, sendo xorda, confudin o camiño nos metros finais , ía primeira e Rosi (Rosa Ana Nieto Fernández) perseguíame, cando eu continuei por circuito equivocado, ela parou e cedeume o posto. O máis triste foi a historia de Cangas, que xa non fai falta explicar os por qués. O campeonato de dez mil de Puerto Rico foi moi emotivo, un 5000 en Mallorca, desafíando circunstancias adversas de confianza…e últimamente estar en Hungría supuxo unha renacencia, porque cousas que se sentiron hai tempo volven estar presentes…todo vén sendo unha reciclaxe de emocións, fustracións e vivenzas sentidas. E non digo máis porque seria un serial inacabable.
   Estás ao tanto das declaracións de Odriozola?
Lín a entrevista no País. Hai declaracións que comparto. O atletismo non é un deporte popular, e practicalo supón renunciar a unha vida cómoda e fácil, sen recompensa inmediata, que non concorda creo coa dinámica que a sociedade ofrece. O sentido do sacrificio e superación individual ou colectiva vaise perdendo ou considérase doutro xeito. Non acordo co compromiso medallístico, non se pode esixir a un atleta de antemán unha medalla garantida. Tampouco unha medalla representa o todo. Hai atletas que non veñen colgados de medallas e son grandes atletas, claro que isto de nada serve porque non entra dentro das estatísticas , nin do cómputo numérico .
   Hai alguna frase que esteas farta de oir?
Si, que tome ferro e vitaminas , pero que se lea en sentido positivo. Que os anos pasan e debería facer algo de ximnasio para non perder potencia e forza
E eu estou farta de preguntarme cando demos empezarei a adestrar medianamente en serio para facer unha maratón, ou simplemente cando ousarei a meterme en tal ventura. E seica tamén telo un pouco difícil para facer unha maratón decente e mesmo acabala, cos quilómetros que fas cada semana.
   Como ves o futuro do atletismo?
Moi profesoinalizado e tecnificado. Ao mellor a capacidade humana de esforzo , resistencia e velocidade chegou ao seu límite e agora estamos mellorando con elementos colaterais: roupa, alimentación, medicina, técnica, aparellos, …Cada vez as medallas e éxitos son máis mediáticos , polo que os atletas preparanse para acadalas, e creo que fóra diso todo será “fracaso”. Será un mundo profesionalizado reducido, Os atletas serán auténticos profesonais entregados á causa. Ao mellor é unha visión extrema pero non sabería concordar valores, actitudes, e dinámica da sociedade actual, co atletismo sen máis beneficio que a propia satisfacción.
Haberá que considertar o atletismo popular disposto a acoller a topdo tipo de xente. Aínda que só na modalidade “correr” porque nas demais especialidades aínda non existe.
   Para ir poñendo punto final á enquisa contesta:
   Unha pista de atletismo: Pontevedra
   Unha cidade: Todas aquelas que teñen unha historia vella, de pedras e xente:
  Un político: XesúsCristo
   Un escritor: Entre tantos libros que me gustaron non sabería especificar ningún concreto como en todas estas preguntas puntuais que non me agradan pola limitación que supoñen.
   Un nome de home: Fernando
   Un nome de muller: Pronuncio Soledad porque é o nome da miña nai.
   Una comida: Non pasaría sen queixo, mazás e pan
   Un espectáculo que non sexa o atletismo: o cine.
   Pensaches algúna vez no Comesaña S. C. de hoxe en día?
Sempre tiven a esperanza de que algún día estaría menos soa . O inicio foi unha etapa agradecida porque eras o motivo esencial e protagonista do equipo, pero algo estaba aí fornecéndose e abrindo portas para a entrada de novos atletas. O labor feito, e os resultados están aí, sempre souben que o Comesaña sería titular de xornal , como equipo e como canteira de atletas.
Hai nomes que prometen e hoxe pódome considerar satisfeita e orgullosa de xa non ser a “Estrela” do Comesaña. Por iso deixo aquí as grazas ao Comesaña, a súa directiva e atletas que decidiron estar aí.

Fotos de: Cristóbal Ferradás (Memorial Belarmino),»Chus» Sanguos (Soledad hija y madre en Arona 10) y Marta García Bréa (10 Km, CUVI)