Impotencia, si, esa foi a sensación, que gradualmente ía emanando do tempo e da distancia. A terra e o asfalto superaron a resignación do corpo disposto a ser aliado, non vítima.. Non houbo concesión ; remataron os pés fartos de subir sen respiro, de baixar en precipicio; os ollos atrapados pola paisaxe, consideraban o equilibrio entre o esforzo e o disfrute; as pernas, coitadas, aprenderon a paciencia de prescindir de ritmos, tempos ou marcas posibles, empurradas pola vontade e ilusión de malia todo ,ser dignas dunha merecida meta.
Aconteceu tamén que sempre hai cabida para feitos que ofuscan e amargan unha mañá soleada:O máis triste para un atleta, para un equipo vén sendo a ausencia de recoñecemento ou a indiferenza ante a súa vitoria, ante un posto acadado. Neste campionato houbo tristura.
Non sei se hai resposta para tan complicada cuestión, pero ao Comesaña cómprelle, porque mobilizou e desprazou para participar, un esmerado equipo feminino e por primeira vez un completo equipo masculino.
E a clasificación do Campionato Galego de Medio Maratón por Equipos?
Ao mellor só hai silencio; ao mellor din que en ningures se recollía tal denominación, mais diríase que tampouco se anunciaba un campionato veterán e seica si foi recoñecido.
Un interrogante aberto, que a eficacia da entidade competente sexa quen o peche.
Impotencia, si, esa é a sensación.
En las fotos de Patricia Quintas, (con cámara de Serafín Costas) de izquierda a derecha: Victoria Fernández, Patricia M. Pereira, Mercedes Gómez, Yolanda Gutiérrez, Montserrat Carreira y Soledad Castro. Los hombres: Serafín Costas Ramón Vilanova y Yago lago
