Una Soledad… que ya tiene compañía

Pois definiríame como polifacética. Son curiosa de meu, e todo aquilo que signifique crear e aprender sinto que hai que desenvolvelo. Cada vez o campo de acción é máis limitado porque sabes que non hai tempo e as enerxías vanse consumindo pero sigo adiante. Penso que é imposible aburrirse porque sempre hai algo por disfrutar ou contemplar.

Confeso: gústame ler, escribir, tocar o piano e descubrir o mundo da música, igual que inventar o universo das letras, o cine “vello”, a pintura e fotografía. Pasear e disfrutar dunha conversación que alimente, ampliar coñecementos en todas as variables…ser útil en pequenas e grandes cousas. E tamén cito a miña profesión como afección porque nela disfruto os libros, o alumnado e todo aquilo que supón o mundo da educación. Pero tamén confeso que non adiquei tanto tempo, nin tantas enerxías a ningunha actividade como ao atletismo. Penso Que é imposible aburrirse,

Chámase Fernanda e a súa paixón é botar tardes enteiras pintando. O seu estilo definiríase como realista, moi minucioso e traballado, cousa que agora non se apreza demasiado. Os seus cadros ás veces mesmo semellan fotos pintadas.

Pois así foi. Toda persoa depende das súas circuntancias; as miñas encamiñáronme cara ao fútbol, porque en realidade non tiña contacto con outro deporte, nin a posibilidade de desenvolvelo. Meu pai era porteiro de fútbol, na parroquia todos os rapaces, e rapazas, tiñamos una pelota disposta sempre a rodar. A fin fixemos un equipo feminino que enfrontaba a parroquias e círculos culturais, eu e maila miña irmá fichamos polo Abrente. Gustábame ser porteira ou defensa, a miña irmá era a encargada de meter os goles, e non o facía mal de todo. pero nin equipos nin xogadoras tivemos futuro. Quizais valeu máis socialmente que deportivamente, porque a polémica de muller e fútbol andou entón de boca en boca.

As casualidades e o empeño, remataron por presentarme a Oliva, e dende entón aquí estou , empeñada en seguir e non desprenderme da historia e historias atléticas e honrar o tempo que a adestradora foi invertindo en min.

As súas múltiples facetas para poder enriquecerte, aprender e formarte. Humanamente a xente é unha fonte de recursos que valorar e aprehender; viaxar abre as portas a novas cousas e novos coñecementos; deportivamente a filosofía que se desprende do atletismo, ensina a ser máis grande en moitos aspectos: os fracasos e o éxito son diferentes e vívense de xeito distinto, pero veñen sendo un camiño parello para saber ser máis atleta e máis persoa. Compartir e vivir experiencias comúns é un privilexio que o atletismo outorga. Competir e superarte … Creo que aproveitaría todo e creo que xa non sabería estar sen sentir que son atleta e que me desenvolvo neste mundo e que Oliva estea decíndome cada semana o que debo adestrar. A sensación cansada de esforzo e suor xa vai impregnado en min, e renóvase en cada competición, en cada adestramento, en cada ducha…

Hai moitos. Cada competición é diferente e ofrece vivencias distintas. Sempre queda algo marcado, bo ou malo.Cito unha ocasión en Pontevedra, sendo xorda, confudin o camiño nos metros finais , ía primeira e Rosi (Rosa Ana Nieto Fernández) perseguíame, cando eu continuei por circuito equivocado, ela parou e cedeume o posto. O máis triste foi a historia de Cangas, que xa non fai falta explicar os por qués. O campeonato de dez mil de Puerto Rico foi moi emotivo, un 5000 en Mallorca, desafíando circunstancias adversas de confianza…e últimamente estar en Hungría supuxo unha renacencia, porque cousas que se sentiron hai tempo volven estar presentes…todo vén sendo unha reciclaxe de emocións, fustracións e vivenzas sentidas. E non digo máis porque seria un serial inacabable.

Lín a entrevista no País. Hai declaracións que comparto. O atletismo non é un deporte popular, e practicalo supón renunciar a unha vida cómoda e fácil, sen recompensa inmediata, que non concorda creo coa dinámica que a sociedade ofrece. O sentido do sacrificio e superación individual ou colectiva vaise perdendo ou considérase doutro xeito. Non acordo co compromiso medallístico, non se pode esixir a un atleta de antemán unha medalla garantida. Tampouco unha medalla representa o todo. Hai atletas que non veñen colgados de medallas e son grandes atletas, claro que isto de nada serve porque non entra dentro das estatísticas , nin do cómputo numérico .

E eu estou farta de preguntarme cando demos empezarei a adestrar medianamente en serio para facer unha maratón, ou simplemente cando ousarei a meterme en tal ventura. E seica tamén telo un pouco difícil para facer unha maratón decente e mesmo acabala, cos quilómetros que fas cada semana.

Moi profesoinalizado e tecnificado. Ao mellor a capacidade humana de esforzo , resistencia e velocidade chegou ao seu límite e agora estamos mellorando con elementos colaterais: roupa, alimentación, medicina, técnica, aparellos, …Cada vez as medallas e éxitos son máis mediáticos , polo que os atletas preparanse para acadalas, e creo que fóra diso todo será “fracaso”. Será un mundo profesionalizado reducido, Os atletas serán auténticos profesonais entregados á causa. Ao mellor é unha visión extrema pero non sabería concordar valores, actitudes, e dinámica da sociedade actual, co atletismo sen máis beneficio que a propia satisfacción.

Hai nomes que prometen e hoxe pódome considerar satisfeita e orgullosa de xa non ser a “Estrela” do Comesaña. Por iso deixo aquí as grazas ao Comesaña, a súa directiva e atletas que decidiron estar aí.