Espoñemos dous escritos que nos fixo chegar a atleta senheira do Comesaña Sporting Club, a mosense María Soledad Castro Soliño:
Morreu Posada. Chamábase Alfonso, pero seguirá sendo Posada ou G. Reyes. Entón non morreu, mentres o pensamento e as palabras reteñan o recordo, será o que queiramos evocar.
O home entregado, empeñado en informar, fomentar e vivir o que o atletismo puido significar na súa
existencia. Os feitos seica quedan se non se arruínan; as persoas tamén se non prescindimos da súa esencia, dos emigmas e descubertas que impulsaron os seus retos e metas.
Foise silencioso coma sempre, coma ese home en sosego, sen máis palabras que as necesarias para
inventar, crear e ofrecer o que a vontade levaba nas mans, facendo para volver a facer que o universo
atlético tivese a honra de ser escrito, difundido, coñecido, divulgado, organizado…
Non se sabe onde residen os afáns, de onde manan pero sí se evidencia o que manifesto é. Non importa.
Posada esta aí, nas pistas, ho periódico, nos libros, nos datos e historias, nun micrófono que sáuda e conta cada carreira. Está porque así o dispuxo o seu acontecer vital, sen renuncia, na condena incerta que
somete a cadaquén os ditames de ser, ou non ser. Tampouco se adiviña a enerxía que move as paixóns, e a encomenda de situarse nelas para non traicionar as ilusións. Foi o atletismo, o encontro mutuo que
sentenciou a incondicional dedicación, e así respondeu con intensidade e constancia, co tempo roubado a tempo para compartir e gratificar recíprocamente. Por iso e moito mais, alá onde residas agora, recibe o
afecto destas palabras que elas te honren coa calidez e o recoñecemento merecido.
Dende min, escribo o último acto; a entrega da medalla nas pistas de Balaidos na xornada organizada polo Comesaña Sporting Club; e a Túa felicitación, e non precisamente polo posto acadado na carreira. E porque foi emotivo e significativo do que non sei explicar, recito a memoria que vén de lonxe, de sempre,
e termino co AMÉN, que te Descanse Posada. (En Faro de Vigo).
Non teño 12 anos, nin menos tampouco, quedaron almacenados nalgún lugar que xa non sei
evocar ; pero se os tivese pensaríame atleta do Comesaña Sporting Club, pensaría que
participei no Campionato de Galicia Sub-12 Feminino na pista ao aire libre por clubs, e
que fomos sextas, e compartiría o meu contento por moitos motivos, polas razón que
prevalecen na grandeza de poder contribuir ao éxito dun equipo, de posibilitar a presenza
no Campionato e ser rival conxuntamente.
Entón emotivamente pensaría que cando tivese tanta cantidade de anos, poñámoslle 56,
seguría sendo atleta do Comesaña Sporting Club, satisfeita de que así fose, porque
gratamente tería que felicitar a Erika, Laura Meira, Laura Vicente, Gabriela, Mara, Ana,
Candela e África.
Noraboa ao Comesaña Spoting Club por se equipo con idades históricas e tempos con
historias que celebrar. Nunca máis terei menos se 12 anos, nin 12, pero nada hai que
lamentar, porque o feito Sb-12, aí está.
