Medio Maratón Vig-Bay, un mar de xentes, cadaquén na súa función. (por Sole)

Agora confésase que o temor estivo dentro, mais non fóra, nada do receado foi realidade: despois de ter chegado ao Verbum sen atrancos fun un mar de xente en ondas de vai e vén ; cadaquén na súa función: corredores, organizadores, xuíces, voluntarios, dorsais, cronos, motos de policía e non policía, bicicletas, representantes, representativos, esporádicos, sufridos acompañantes, bolsas, mochilas; un mundo multicolor rebulindo para debuxar a paisaxe de Vig-Bay.

E todo foi: o dorsal xa viña servido en Equipo; o servizo de vestiario resolveuse plastificado e en depósito, nin colas nin despropósitos e na saída situáronse as letras dispostas, amables e vixiantes para identificarnos e ubicarnos nelas. Os preámbulos resultaron mainos e vacíos de sucesos intranquilizantes. Entón ocupáronme os nervios de saída-competición, e eles amorteceron coas cantidades de xente, xente e xente. era moita e pensei pois, na grandeza dos números, dos ánimos e aplausos..

Eu pouco sei; non sei se foi soño ou esperta estaba , pero sentín as pernas batendo no asfalto, por veces o vento desafiante, outras veces a calor estremecendo o cansancio, outras o tempo rompendo intencións, tamén a impotencia de pasar ou non chegar a unha rival, sempre barallando, maldicindo ou agradecendo estar aí, intentando seguir, perseguir, acompañar, superar…E si sei que dende o meu silencio, recibín a máis gratificante chegada, máis xente e xente que te pronunciaba e animaba. Aquí expreso a sensación de irrealidade que te envolve porque a magnitude tamén supera a liña de credibilidade.